Najstarsze wzmianki dotyczące organów katedralnych sięgają początku XVI w., gdzie wspomina się o umowie na budowę organów zawartą z organmistrzem Janem z Chojnic w dniu 23 grudnia 1506 r. Przetrwały one ponad 100 lat, kiedy w latach 1623 – 1629 zostały złupione przez Szwedów.  Do 1683 r. katedra dysponowała jedynie kilkugłosowym pozytywem, sprowadzonym staraniem kanonika Besthaviusa. W 1683 r. biskup Michał Radziejowski powierzył wybudowanie nowych organów znakomitemu mistrzowi z Gdańska Danielowi Nitrowskiemu, po których empora wraz z szafami i barokowym prospektem zachowały się do dziś. Organy te posiadały 27 głosów, trakturę mechaniczną i wiatrownice tonowo – zasuwowe. Dyspozycja rozlokowana na trzy sekcje – manuał główny, pozytyw i sekcja pedałowa. Przez około 250 lat ich istnienia poddawane były konserwacji, strojeniu i różnym przebudowom, które wykonywaly  firmy takie jak: Casparini, Frólich, Mittke, Terletzki, Goebel.  Instrument przetrwał do 1934 r., kiedy nad wysłużonym już instrumentem powierzono prace renowacyjne firmie Emanuela Kempera z Lubeki. Organmistrz zdecydował się jednak na budowę nowych organów o trakturze elektropneumatycznej z wiatrownicami systemu woreczkowo - wentylowego, zachowując jednocześnie zabytkowe szafy z prospektem. A ponieważ organy Kempera okazały się rozmiarami znacznie większe od instrumentu Nitrowskiego, bo posiadały 43 głosy rozmieszczone także poza szafą organową ze względu na znaczne ograniczenia przestrzenne, stół gry połączono elektrycznie z organami i umieszczono go na posadzce katedry. W tym czasie Kemper wybudował również 13 – głosowe organy chórowe, również połączone elektrycznie ze stołem gry, wspólnym dla obu instrumentów. W czasie II wojny światowej organy fromborskie uległy znacznej dewastacji. W 1946 r. opiekę nad katedrą fromborską przejęli księża Salezjanie. W 1960 r. ks. Józef Sianko, salezjanin metodą gospodarczą doprowadził oba instrumenty katedralne do stanu używalności, a z czasem uzupełniono brakujące głosy, czego w poszczególnych etapach dokonywały firmy Truszczyńskiego, Sobiechowskiego i Biernackiego. W tym czasie organistą był p. Piaskowski, który bardzo angażował się w ich odbudowę i remont. Pod koniec lat 70 – tych XX w. pod nadzorem i według projektu prof. Jana Jargonia z Krakowa firma Kamińskich z Warszawy  dokonała przeszeregowania dyspozycji, niektóre głosy  wymieniono na inne, wykonane z wartościowszych materiałów. W tym czasie firma Kamińskich dobudowała do organów głównych dodatkową sekcję Brustwerku o 7 głosach, sterowaną IV manuałem oraz dzwony rurowe sterowane III manuałem, a organy chórowe zostały powiększone z 13 do 16 głosów. W ten sposób osiągnięto 66 głosową dyspozycję głosową, dzięki czemu katedralne instrumentarium organowe zachwyca słuchaczy dostojnym, szlachetnym brzmieniem i różnorodnością barw dźwiękowych, a uniwersalna dyspozycja głosów pozwala na wykonywanie z wielkim powodzeniem bardzo szerokiego wachlarza repertuarowego.

;

więcej o organach fromborskich:
Wiktor Z. Łyjak. Prawda i fałsz o zabytkowych organach katedry we Fromborku
www.musicamsacram.pl
Bibliografia organów fromborskich